wegedzieciak.pl

[kamma]

[Karolina]

[Mirka]

[Tobayashi]

Cytat:

Karolina napisał/a: Sorry, ale jak wytłumaczyć sobie, ze za dwudziestosekundowe spóżnienie dzieci dostają pasem w pupę Tego się nie da niczym wytłumaczyć.

... tylko tym, że rodzice, którzy w ten sposób traktują swoje dzieci, byli traktowani podobnie przez swoich, a ci przez swoich i tak dalej. Jak bardzo ci ludzie muszą nienawidzić samych siebie, jak bardzo muszą się odrzucać, żeby robić coś takiego swoim dzieciom... Jak bardzo muszą nienawidzić swoich rodziców za to, co im zrobili...

[DagaM]

Tobayashi mądrze piszesz. Czasem trzeba zastanowić się nad swoim postępowaniem, ja w każdym razie mam to na uwadze, bo nie zawsze było kolorowo w dzieciństwie. Chce zatrzymać te złe emocje, aby nie przekazywać tego dalej, aby urwać to błędne koło.

Natomiast patrzę na swojego brata i jestem przerażona , funduje niepotrzebne piekiełko w swoim domu. Nawet nie pytam po co, ale dlaczego nie wyrzuci tego z siebie gdzie indziej. Jakby to pao powiedziała, musi to przepracować, ale on tego nie robi, tylko przekazuje następnemu pokoleniu i swojemu otoczeniu.

[Ewa]

Tak czytam te wszystkie Wasze wypowiedzi i dziwi mnie, że dla niektórych wszystko jest czarne albo białe. Gdyby moja babcia, która została teraz sama w Boguszowie, zaniemogła natychmiast ją zabieram do siebie, choć opieka nad nią na pewno byłaby dla mnie dużym obciążeniem nie tyle fizycznym, co psychicznym. Zastanawiam się jednak, kto zaopiekuje się moim ojcem, gdy ten będzie już takiej opieki wymagał. I nie chodzi tu tylko o fakt bycia toksycznym rodzicem, jakim na pewno mój ojciec był. Mój ojciec niestety jest również toksycznym dziadkiem. Nie słyszałam nigdy, żeby któregoś z chłopców za coś pochwalił, ale wciąż chętnie krytykuje. Nigdy z żadnym się nie pobawi. Potrafił na Gabryśka podnieść rękę podczas mojej nieobecność w danym pomieszczeniu. Przepraszam, ale ja na pierwszym miejscu jednak stawiam swoje dzieci, a na drugim potrzebującego mojej pomocy rodzica. Jakoś nikt nie wziął pod uwagę faktu, że właśnie toksyczni rodzice mogą być również toksycznymi dziadkami. I co wtedy? Mam obowiązek zająć się ojcem na starość czy mam obowiązek wobec swoich dzieci? Dla mnie odpowiedź jest prosta.

[ Dodano: 2008-01-24, 20:31 ]

Tak czytam te wszystkie Wasze wypowiedzi i dziwi mnie, że dla niektórych wszystko jest czarne albo białe. Gdyby moja babcia, która została teraz sama w Boguszowie, zaniemogła natychmiast ją zabieram do siebie, choć opieka nad nią na pewno byłaby dla mnie dużym obciążeniem nie tyle fizycznym, co psychicznym. Zastanawiam się jednak, kto zaopiekuje się moim ojcem, gdy ten będzie już takiej opieki wymagał. I nie chodzi tu tylko o fakt bycia toksycznym rodzicem, jakim na pewno mój ojciec był. Mój ojciec niestety jest również toksycznym dziadkiem. Nie słyszałam nigdy, żeby któregoś z chłopców za coś pochwalił, ale wciąż chętnie krytykuje. Nigdy z żadnym się nie pobawi. Potrafił na Gabryśka podnieść rękę podczas mojej nieobecność w danym pomieszczeniu. Przepraszam, ale ja na pierwszym miejscu jednak stawiam swoje dzieci, a na drugim potrzebującego mojej pomocy rodzica. Jakoś nikt nie wziął pod uwagę faktu, że właśnie toksyczni rodzice mogą być również toksycznymi dziadkami. I co wtedy? Mam obowiązek zająć się ojcem na starość czy mam obowiązek wobec swoich dzieci? Dla mnie odpowiedź jest prosta.

[ Dodano: 2008-01-24, 20:31 ]

[DagaM]

Nie Ewa, to sie nazywa nieświadome powielanie wzorców wyniesionych z domu, a tym samym przekazywanie pałeczki dalej. Jego dzieci zostaną zaszczepione takim zachowaniem i w życiu dorosłym wystartują z tego samego miejsca/ stanu emocjonalnego co On.

[Ania D.]

Pamiętam wypowiedzi Mirki ze starego forum, dużo o nich myślałam. Przychodziło mi do głowy, że w imię miłości nie możemy pozwalać naszym bliskim, by robili z nami to, co sami uważają za słuszne. Rady starszych osób mogą być bardzo cenne, ale nie może tak być, że babcia staruszka czy dziadek ustawia wszystkich i manipuluje nimi, a kazdy członek rodziny musi zawsze robić tak, jak oni uważają. To nie jest dla mnie miłość, nie ma tu szacunku dla nikogo. Patrzę na swojego tatę i tak brakuje mi u niego szacunku dla innych. Rozumiem wiele rzeczy u niego, bo mam dużo jego cech i muszę całe swoje życie się z tym zmagać, ale to nie znaczy, że zgodzę się na to, by na siłę robił coś wbrew mojej woli za moimi plecami. Nie może być tak, że ktoś wchodzi mi z butami i robi tak, jak sam uważa, nie licząc się z moimi odczuciami - tym bardziej, że gdyby tak było w drugą stroną, to dopiero by się działo. Tylko to, że się na coś ne godzimy, może powodować zmiany u tej osoby, inaczej wszystko może ciągle tak samo wyglądać.
Podziwiam ogromnie rodziny, które w kilka pokoleń mieszkają razem zgodnie.

[ewatara]

[sylv]

[Karolina]

[Lily]

Czasem ofiara staje po stronie kata, i im bardziej była gnębiona, tym bardziej go broni, a gdyby tego nie robiła to poczucie winy by ją zabiło...
Stwierdzenia typu "każde kochające, normalne dziecko zajmuje się swoimi rodzicami na starość" w przypadku, gdy w rodzinie działo się źle, a owo dziecko nie mogło liczyć na swoich rodziców, na ich właściwą opiekę i troskę, powodują tylko, że człowiek czuje się winny, że przecież powinien, a nie chce.
I nie ma się co łudzić, gdy będzie taka konieczność to ja będę pierwszą, która się poświęci, która zrezygnuje ze związku, pojedzie się zająć - w imię poczucia obowiązku i poczucia winy. Tyle że po 3 dniach z mamą zaczynają się kłótnie, ja czuję się tam tłamszona, duszę się, nie potrafię się ochronić, nie potrafię zatrzymać swojego ja, ono zostaje pochłonięte. A uciekam od tego już ponad 10 lat, tyle że jak już się znajdę na miejscu, to wszystko, co wydaje mi się, że sobie wypracowałam, diabli biorą.

[vegAnka]

[Mirka]

[Karolina]

[ewatara]

[Tobayashi]

Mirkanapisała:

Cytat:

Jeśli babcia przez wiele lat wynajduje sobie rozliczne ( a nieistniejące) choroby to też jest to często wołanie o miłość i zainteresowanie. NAs natomiast najczęściej to irytuje, a babcia zostaje posądzona w najlepszym wypadku o złośliwość.

Oczywiście, jest to wołanie o miłość i zainteresowanie.
Ale skąd one mają się wziąć?
Jeżeli ta babcia sama wychowywała swoje dzieci „na chłodno”, nie okazywała im miłości wprost, nie tuliła itd, jej dzieci przekazały taką właśnie schedę swoim dzieciom, czyli wnukom owej babci. W takiej rodzinie od pokoleń jest problem z poczuciem bliskości w rodzinie, z mówieniem o uczuciach. Wnuki tej babci mają prawo mieć z tym kłopot.

I absolutnie nie winię babci!!! Taki były czasy, takie tendencje w wychowaniu dzieci, tak niska świadomość i wiedza na temat ludzkiej psychiki, tak mało naturalne relacje.

Dlatego trzeba to zrozumieć i puścić, choć wcale nie jest łatwo.

[ewatara]

[Tobayashi]

ewatara napisała:

Cytat:

ale po to z nią rozmawiałam, 3 lub 4 razy mówiłam jak powinna zareagować, a czego na pewno nie powinna zrobić!

To są rzeczy głęboko zakodowane. Tego się nie da przerobić i zmienić kilkoma rozmowami.

[Karolina]

Proszę Was o pozytywne myśli dla mojego Taty, jest mu to bardzo potrzebne. Jest w bardzo ciężkim stanie psychicznym, niestety ja nie mogę przyjechać, moja siostra wyjeżdża do niego z krakowa dzis w nocy. Mam nadzieję, że jego brat zdąży na czas dotrzeć.

[ewatara]

Karolina wysyłam dobre myśli

[Lily]

Karolina, wysyłam.

[pao]

Karolina, poszło

Karolina, poszło

[bajka]

Ja też...

[Kitten]

I ja .